[ad_1]
Twee jaar geleden gaf de agenda van Joe Biden aan dat de vleugel van de Democratische Partij van onze heersende klasse eindelijk klaar was om het hoofd te bieden aan de lang aanhoudende economische, politieke en sociale crises waarmee het land wordt geconfronteerd. Het zou nooit gemakkelijk worden. De kosten van de overgang naar een veilige en welvarende toekomst zijn enorm en een taak van tientallen jaren.
Tijdens zijn eerste ambtsjaar nam Biden er een paar mijlpalen: investeringen in infrastructuur, technologie, schone energie, sociale programma’s en diversiteit van het personeelsbestand. Hij trok ons uit het moeras in Afghanistan, dwong regimeverandering af en beloofde een buitenlands beleid voor de middenklasse. Een jaar later kunnen wij Amerikanen morgen afscheid nemen.
Met tweeledige steun van gevestigde politici, plutocraten en experts, heeft Biden ons nu betrokken bij een vierledige wereldwijde kruistocht tegen Rusland, China, Iran en een steeds veranderende lijst van terroristische doelen.
Geen van deze ‘vijanden’ vormt een bedreiging voor het voortbestaan of het welzijn van de Amerikanen. En Amerika’s staat van dienst van het vertroetelen van dictators en folteraars, het schenden van internationaal recht en het binnenvallen van andere landen, spot met de bewering dat we vechten voor universele menselijke waarden.
Het centrale conflict in elk oorlogstheater betreft de controle van de Verenigde Staten over de geografische allianties van andere naties. De strijdkrachten van de Verenigde Staten zijn presenteren aan 750 bases in 80 landen. Analisten aan zowel links als rechts hebben lang geleden geconcludeerd dat dit “uitstekende” leger opgeblazen, inefficiënt en te duur is. Het Just War Machine-budget voor 2024 is $ 842 miljard. Voeg het geld voor Homeland Security, het ministerie van Buitenlandse Zaken en het voorgestelde budget voor veteranenuitkeringen toe, en je hebt een tabblad voor nationale veiligheid van meer dan $ 1,3 biljoen. Veel geld voor een leger dat sinds 1945 geen serieuze oorlog heeft gewonnen.
En tegen een kleine politieke prijs. Door het project in 1973 af te schaffen, vernietigde Richard Nixon de anti-oorlogsbeweging vrijwel. Tien jaar later liet Ronald Reagan politici zien hoe ze geld konden lenen van de rest van de wereld om het leger te financieren, binnenlandse onvrede de kop in te drukken en belastingen te verlagen, terwijl ze zichzelf ‘fiscale conservatieven’ noemden. Omdat er veel vraag was naar de dollars die we printen als de reservevaluta van de wereld, zouden we ze niet hoeven terug te betalen.
Zolang deze eeuwige oorlogen zich beperkten tot afgelegen locaties die de meeste Amerikanen niet op een kaart konden vinden, en de contracten van het Pentagon sluw werden verdeeld over congresdistricten, was alles politiek beheersbaar. Beschermd door afstand en dollars konden Amerikanen Team America aanmoedigen op hun infotainmentkanalen. Geïsoleerd van hun kiezers konden politici spelen en profiteren van het ‘grote spel’ van de mondiale geopolitiek.
Maar deze nieuwe Koude Oorlog verhoogt snel de inzet. De tegenstanders zijn formidabel en de conflicten zullen veel moeilijker op te lossen zijn.
We hebben de grenzen van onze productiecapaciteit al bereikt door wapens te leveren aan Oekraïne. Oekraïne gebruikte een voorraad Stinger-luchtafweerraketten voor 13 jaar en een voorraad Javelin-antitankraketten voor vijf jaar. De Verenigde Staten produceren 14.000 artilleriegranaten van 155 mm per maand; Oekraïne staat zo in brand twee dagen. Noch wij, noch onze NAVO-bondgenoten kunnen bieden wat Oekraïne nodig heeft voor de “overwinning” die we beloven.
Tegelijkertijd bereidt Washington zich openlijk voor op oorlog met China over Taiwan. Oorlogsspelsimulaties hebben aangetoond dat we dat zouden zijn opraken marine-langeafstandsraketten een week nadat het vuren was begonnen. De luchtmacht komt 1.650 piloten te kort; de marine zegt honderden nieuwe oorlogsschepen nodig te hebben; en het leger is van plan het aantal troepen met 10.000 te verminderen omdat het niet genoeg rekruten kan rekruteren. Biden heeft beloofd om van Taiwan een “stekelvarken” raketten gericht op China. Toch hebben we een achterstand van 19 miljard dollar aan wapens die eerder aan Taipei waren toegezegd.
Langlopende cost-plus-contracten stromen als een waterval uit het Pentagon in een waanzin van het bedrijfsleven. De defensiesector legt de lat hoger wat betreft de prijs van technisch talent en kritieke componenten. Eén slachtoffer zal Biden zijn vlooien wet, bedoeld om ons concurrentievermogen te vergroten door de halfgeleiderindustrie te subsidiëren. Het blokkeert de militair-industriële communicatie.
plex in een bloeiende markt waarvan de belangrijkste klant weinig om prijs geeft. Nieuwe geavanceerde technologieën zullen onvermijdelijk in supergeheime wapens terechtkomen, niet in concurrerende producten voor commerciële markten.
Maak je geen zorgen, zeggen experts: Amerika kan zich alles veroorloven. Het budget voor nationale veiligheid vertegenwoordigt slechts 3 tot 5% van ons bbp. Zelfs als het verdubbelt, wat dan nog? Maar abstracte boekhouding is niet de juiste maatstaf om te bepalen of we voldoende financieel en politiek kapitaal hebben voor oorlog en de problemen van uitzaaiingen in eigen land.
Terwijl hij de oorlog in Vietnam escaleerde, verzekerde Lyndon Johnson ons ook dat we “geweren en boter” konden hebben. Later vertelde een gebroken en verbitterde Johnson zijn biograaf dat “die oorlogstrut” de Great Society had vermoord.
Vandaag is ons aandeel van 15% in het mondiale bbp iets lager dan dat van China. Tweederde van de landen in de wereld handelt meer met China dan met de Verenigde Staten. We hebben chronische handels- en begrotingstekorten. De dollar domineert nog steeds, maar is de afgelopen 20 jaar gedaald van 70% naar 60% van de wereldreserves. En onze agressieve confiscatie van een groeiende lijst van buitenlandse activa maakt investeerders nerveus.
Ons politiek kapitaal is verder geslonken. Het percentage Amerikanen dat gelooft dat hun regering meestal het juiste zal doen viel van bijna 80% in het begin van de jaren zestig tot 20% nu. En de eens zo conservatieve Republikeinse Partij is een sloopkogel van het nihilisme geworden. Als gevolg hiervan is het laatste begrotingsvoorstel van de president kortzichtig en defensief: verminder het federale tekort en vraag om nationale programma’s met hogere belastingen voor de rijken te beschermen – niet uit te breiden.
Biden opende zijn wereldwijde kruistocht tegen Rusland door de wereld te beloven dat Amerikanen zichzelf zouden opofferen voor anderen: “Amerika komt op tegen pestkoppen … Het is wie we zijn.” Het is eerder wat we zeggen dat we zijn. De publieke steun voor ons Oekraïense avontuur lijkt het patroon van Vietnam, Irak en Afghanistan te volgen: een eerste golf van chauvinistisch vlaggezwaai en verontwaardiging over de vijand, daarna twijfels. De steun voor het verzenden van wapens naar Oekraïne is gedaald van 60% in mei vorig jaar tot 48 procent in januari. Een meerderheid is tegen het sturen van troepen, van wie sommigen er al zijn als “inspecteurs”.
De Nieuwe Koude Oorlog zal het militarisme dat onze politieke cultuur is doordrongen verder aanwakkeren met toegenomen overheidstoezicht, oorlogswapens voor lokale politiediensten en de AK-47 als een heilig burgerpictogram. In een peiling uit 2021 40 procent Amerikanen zeiden dat ze een militaire staatsgreep zouden accepteren. Beschuldigingen dat oorlogssceptici ontrouw zijn, begonnen de reguliere media te doordringen; er hangt een vleugje McCarthyisme in de lucht.
De belangrijkste oppositie tegen het Oekraïne-beleid van Biden komt van radicaal rechts en zal verdwijnen als de GOP in 2024 wint. Linkse democraten spreken weemoedig over ‘diplomatie’. Maar aangezien Biden momenteel hun enige kanshebber is voor 2024, zwijgen de Democraten die het niet met hem eens zijn.
Als hun agenda een kans heeft om nieuw leven ingeblazen te worden, zullen de progressieven moeten vertrouwen op de ‘tweede gedachten’ van het publiek, waarbij de tweeledige oorlogspartij wordt uitgedaagd over de richting die Amerika opgaat.
De oorlogshonden mogen dan “daar” losgelaten worden, maar ze grazen hier, bij ons. En verslindt onze toekomst.
[ad_2]