[ad_1]
Op een hete, zonnige zomerdag in 2005, jaren voordat het idee van racen bij haar opkwam, maakte Marie-Claude Molnar een lange fietstocht over een geplaveide weg in het zuiden van Montreal.
In een opwelling veranderde ze haar geplande route.
“In plaats van naar Hemmingford te gaan, waar ik oorspronkelijk naartoe ging, heb ik besloten om van richting te veranderen en naar de Verenigde Staten te gaan, want dat is iets cools, toch?” herinnert Molnar zich.
Deze beslissing kostte Molnar bijna zijn leven. Ze kwam aan bij de grens, nam een foto en ging toen noordwaarts langs Route 221.
Ze heeft het voertuig dat haar aanreed nooit gezien, maar kreeg later te horen dat het met een snelheid van ongeveer 110 km/u reed.
Molnar vertelt kalm haar verhaal terwijl ze in een rustig café in de Saint-Hubert-wijk Longueuil aan de zuidkust van Montreal zit, de glimlach verlaat haar gezicht nooit.
“Ik bevond me in de voorruit, die van glas is gemaakt, en kopjes van glas,” legde ze uit, terwijl ze de lange littekens op haar biceps liet zien. “Dus zo verloor ik bijna mijn beide armen.”
Molnars leven veranderde in een oogwenk. Ze weet dat ze misschien is overleden, maar voor wat “magie” gebeurde dat die dag. Kort na de crash snelde een getrainde paramedicus die voorbijreed in een passerend voertuig haar te hulp.
“Hij moest zijn vingers in de slagaders steken om het bloed te stoppen”, zei Molnar. “Blijkbaar belden de paramedici die bij mij waren hem later op om hem te vertellen dat ik was overleden omdat ik zojuist zoveel bloed had verloren. Dus hij heeft mijn leven kunnen redden.”
Molnar bracht de volgende drie weken door in het ziekenhuis.
“Ik had natuurlijk een licht hoofdtrauma door het dragen van een helm, en ook gedeeltelijke amputaties van beide armen en misschien 20 breuken in mijn linkerbeen.”
Snel weer in het zadel
De fysieke verwondingen van Molnar hebben zijn passie voor fietsen niet veranderd.
Weer op de fiets stappen was een van de eerste dingen waar ze aan dacht toen ze weer bij bewustzijn kwam. Ze wilde zo snel mogelijk rijden, om eventuele angsten de kop in te drukken.
“Het ongeval gebeurde op 12 juli en op 1 september zat ik weer op de fiets op pad. Ik ging een korte fietstocht maken met mijn vader”, zei ze.
Molnar concentreerde zich op haar herstel in plaats van stil te staan bij waarom ze werd geslagen. Ze volgde niet eens nauwkeurig wat er met de chauffeur gebeurde, hoewel ze hoorde dat hij was gearresteerd en tot gevangenisstraf was veroordeeld.
Molnar zei dat ze net verder was gegaan. Doktoren zeiden later dat zijn houding een grote rol speelde bij zijn herstel.
“Het was makkelijker en het ging sneller dan het had kunnen zijn omdat ik er gewoon positief over was”, zei ze. “Ja, het was natuurlijk iets verschrikkelijks, maar ik ging gewoon vooruit.”
Nog een levensveranderend moment
Snel vooruit naar 2009. Molnar besloot om wedstrijdwielrennen te gaan doen. Ze nam contact op met een trainer en schreef zich in voor AlterGo Sportuitdaging — een jaarlijkse aangepaste sportwedstrijd in Montreal die een gezonde levensstijl promoot voor mensen met functionele beperkingen.
Ze eindigde als derde in de tijdrit in de categorie C4, waarin atleten met een beperking van de onderste ledematen vallen.
De resultaten van de toen 25-jarige trokken de aandacht. Het nationale team nodigde Molnar enkele weken later uit voor een trainingskamp in Bromont.
Slechts enkele maanden na haar allereerste wedstrijd stond Molnar op het podium in Italië bij de Wereldkampioenschappen wielrennen met een bronzen medaille om haar nek. Het was haar eerste van twee medailles in deze wedstrijd.
Molnar was net begonnen.
Tijdens haar 14-jarige carrière werd ze twee keer tot wereldkampioen gekroond. Molnar heeft 30 nationale titels gewonnen en ze won de bronzen medaille op de Paralympische Spelen in Londen in 2012.
Ze concurreert niet langer op het internationale toneel, maar ze betaalt nu, nadat ze voor de 40e editie van het evenement is uitgeroepen tot défi sportif-ambassadeur.
“Het is een grote eer”, zei ze. “De Défi sportif is altijd een belangrijke race geweest. Hij speelde een cruciale rol in mijn carrière.
Ze heeft een boodschap voor alle atleten die deelnemen aan de evenementen van deze week.
“Veel plezier en geniet van het moment. Ga je gang, droom groots en probeer het, want je weet nooit wat er kan gebeuren”, zei ze. “Sport heeft het vermogen om mensen samen te brengen.”
[ad_2]