[ad_1]
Het jaar 1968 wordt door velen beschouwd als het ergste in de moderne Amerikaanse geschiedenis: moorden op politieke leiders, rassenrellen in onze stedelijke gebieden, studentenprotesten en hardhandig optreden tegen universiteitscampussen, een hardnekkige en steeds onbetaalbaardere oorlog over duizenden kilometers.
Maar wat er nu gebeurt, vooral op scholen en universiteiten aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, is even verontrustend – en kan in de komende jaren een nog grotere bedreiging vormen voor ons welzijn.
Volgens een onderzoek uitgevoerd door College Plus onder 45.000 deelnemers over respect, tolerantie en openheid op Amerikaanse campussen – het grootste ooit – zei 62% van de studenten dat ze “in ieder geval soms oké” waren om tegen een luidspreker te schreeuwen, en een op de vijf studenten zei geweld gebruiken om spraak op de campus te stoppen is “soms goed”.
Echt?
Een vijfde van alle Amerikaanse studenten denkt nu dat het oké is om geweld te gebruiken om te voorkomen dat iemand met wie ze het niet eens zijn, gaat praten?
De academische wereld is de enige plek ter wereld waar intellectuele vrijheid zou moeten worden verwelkomd en gevierd, maar dat is niet zo.
Generatie Z mag beweren de meest tolerante en verlichte generatie ooit te zijn, maar dat is niet de realiteit. Zoveel studenten zijn zo boos op zoveel dingen.
Het doet me pijn deze woorden te schrijven, maar ik geloof echt dat de Amerikaanse democratie in gevaar is.
De stralende stad op de heuvel, die zoveel dromen en aspiraties in de westerse wereld heeft verlicht, begint te schitteren. En wat er in Amerika gebeurt, politiek en sociaal, vindt onvermijdelijk zijn weg over de Atlantische Oceaan naar Groot-Brittannië.
Als je wilt weten wat de komende 50 jaar voor je in petto hebben, zoek dan niet verder dan wat studenten en hun leraren vandaag zeggen en leren. Als je dacht dat de politiek van vandaag kapot was, heb je nog niets gezien. Daarom vrees ik voor onze democratie.
Ik ben de afgelopen twee jaar gastprofessor of docent geweest aan meer dan een dozijn universiteiten over de hele wereld en heb drie decennia af en toe lesgegeven. Mijn reizen brachten me naar universiteiten in Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Israël, van Italië tot Ierland, van China tot Afrika, en naar vele instellingen voor hoger onderwijs in mijn eigen land en het VK.
De ervaring opende mijn ogen voor de vooruitgang die wereldwijd wordt geboekt in het onderwijzen van kritisch denken en probleemoplossing, tolerantie en begrip op plaatsen buiten het Westen… en hoe onze scholen gevaarlijk intolerant zijn geworden en veel dichter bij huis wakker zijn geworden.
De luidste stemmen zijn degenen die ad hominems uitspreken – de man spelen in plaats van de bal, zoals ze in het Britse voetbal zeggen – mensen met wie ze het niet eens zijn trollen of belasteren, waarbij ze de indruk wekken dat ‘er geen gemeenschappelijk doel is, geen gemeenschappelijke basis, niets’. gemeen behalve een eindeloze zoektocht om professionele carrières en persoonlijke levens te vernietigen. Het enige doel is om zijn tegenstanders te dwingen onvrijwillig boete te doen voor hun zonden.
Dit is de trieste realiteit van de annuleringscultuur, en het zal alleen maar erger worden naarmate verbitterde en boze jongere generaties aan de macht komen en bekendheid krijgen.
Als je denkt dat je tegenstanders dom of slecht zijn, geloof je niet in democratie
De politiek van haat en wrok scheidt ons. Er zijn twee verschillende Amerika’s op universiteitscampussen met twee verschillende ervaringen – en het gebeurt nu ook in het VK.
Deze conclusie is niet alleen gebaseerd op het nieuws dat ik dagelijks consumeer. Het is niet alleen vanwege de Brexit of de aanval op het Amerikaanse Capitool op 6 januari 2021. Het is gebaseerd op wat ik heb geleerd door te luisteren naar kiezers met alle politieke, geografische en financiële achtergronden in de peilingen en focusgroepen terwijl ze verscheuren . elkaars standpunten.
De prognose voor 2024 en verder is nog slechter.
Te veel kandidaten en politieke agenten zijn tot de conclusie gekomen – vaak om goede praktische redenen op korte termijn – dat de enige manier om gewone kiezers in elke partij te verenigen, is door ze een constant dieet van vitriool te geven en ze eraan te herinneren zonder los te laten wat ze aan elkaar haten. kant Ze kunnen het niet eens worden over hun eigen prioriteiten of oplossingen, en ze denken dat hun partijgenoten middelmatig zijn, maar ze weten dat de andere kant erger is.
Het doel – politieke macht – rechtvaardigt deze onaangename middelen veel te veel. Het is geen verrassing dat meer dan een derde van het Amerikaanse electoraat nu tegen kandidaten stemt die ze niet mogen, in plaats van kandidaten te steunen die ze willen winnen. Deze agressieve en schaamteloze pogingen om de “andere” groep te ontmenselijken, delegitimeren en vernietigen – dit fenomeen vernietigt onze democratie.
Het hele idee van democratie is immers dat de een net zo goed is als de ander: daarom stemt bijna iedereen. Maar het thema van de moderne politiek is dat de mensen aan de andere kant op zijn best idioten en in het slechtste geval schurken zijn. Als u dat echt gelooft, bent u eigenlijk geen voorstander van democratie, want u accepteert duidelijk niet dat uw tegenstanders het verdienen om te mogen stemmen.
Dit is met veel te veel mensen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan gebeurd. En toch wil een duidelijke meerderheid van de kiezers in de VS en het VK niet dat hun gekozen functionarissen partijdig zijn. Ze willen geregeerd worden door mensen die de behoeften van de natie boven traditionele politiek stellen. Dat vroeg deze krant in 2016 aan het parlement na de historische stemming over Brexit.
Wat het VK betreft, veel van mijn studenten zien daar de waarde van stemmen niet meer in: het is een sterk teken dat ze ook niet in democratie geloven. Degenen die stemmen, verwerpen de conservatieven zonder te denken dat ze eerder voorrecht dan mededogen vertegenwoordigen en belichamen. Het is geen verrassing dat de gemiddelde leeftijd van een conservatieve kiezer hoger is dan de gemiddelde levensverwachting ooit was.
Maar wat is het mededogen dat jonge mensen respecteren? Te veel mensen in de VS en het VK meten medeleven door woorden en zichtbaarheid in plaats van actie en resultaten. Voor de ontwaakte student geldt: hoe meer verontwaardiging je uit, hoe beter je bent. Gerechtvaardigde verontwaardiging is het devies van deze tijd. Mensen maken liever een statement dan een verschil.
Maar er is hoop, optimisme en respect voor het standpunt van de ander in de wereld – alleen niet in de VS of het VK.
Vorig jaar heb ik een Masterclass gefaciliteerd aan de African Leadership University in Kigali, Rwanda, waar meer dan 1400 studenten uit meer dan 40 Afrikaanse landen verblijven. Bijna alle studenten hadden een geschiedenis van echte ontberingen: armoede, honger, chronische ziekte en erger. Elke dag is het een strijd voor hen om hun opleiding te financieren. Elke nacht is een uitdaging om eten en een slaapplaats te vinden.
Je zou kunnen denken dat deze studenten niet tevreden zouden zijn met de rijkdom van de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk, andere Europese landen die hen koloniseerden, of blanken in het algemeen. Toch is er geen wrok. Geen jaloezie. Ieder mens heeft verdienste. Elk standpunt heeft legitimiteit.
Op deze universiteit is er niets dan respect voor anderen en een hartstochtelijk, oprecht verlangen onder studenten om hun dromen te verwezenlijken.
Vindt u deze tolerantie en wederzijds respect voor afwijkende en impopulaire meningen in Oxford of Cambridge? Is dit een nauwkeurige beschrijving van het dagelijks leven binnen en buiten de klaslokalen op Harvard, Yale of Princeton? Is het oké om Trump-supporter te zijn op de meeste Amerikaanse hogescholen voor vrije kunsten, ook al kreeg hij bijna de helft van de populaire Amerikaanse stemmen?
Het was fascinerend voor mij om de dramatische verschillen te zien tussen studenten van dezelfde leeftijd, de meest in het oog springende verschillen in de mate van recht en dankbaarheid – of het gebrek daaraan. In landen waar je veel geeft, denk je dat je veel meer verschuldigd bent.
De toekomst is aan ons om te schrijven
Als het verleden een proloog is, zoals Shakespeare schreef, is de toekomst aan ons om te schrijven op basis van de keuzes die we maken.
Als we de selectie- en verkiezingsprocessen openstellen zodat degenen in het centrum van het politieke spectrum kunnen deelnemen aan de benoeming van kandidaten voor politieke partijen, zullen we leiders hebben die beter de achterban vertegenwoordigen dan het ideologische extremisme.
Als we al het geld dat nu het verkiezingsproces overspoelt, beter verantwoorden, kunnen we de politiek heroriënteren op het oplossen van problemen in plaats van op fondsenwerving.
Wat nog belangrijker is, als we volhouden dat diversiteit van ideeën net zo belangrijk is als etnische, raciale of genderdiversiteit, zullen onze universiteiten opnieuw het toneel zijn van levendige discussies en echt leren, zo noodzakelijk voor een toekomstig succes.
Amerika is er de afgelopen tien jaar niet in geslaagd zijn beloften na te komen vanwege de keuzes die we maken. Hopelijk kunnen we nu verstandiger kiezen. En laten we hopen dat het VK uit zijn huidige funk komt om zijn leidende rol in het leveren van een betere toekomst te bevestigen.
Als mijn Afrikaanse studenten nog steeds kunnen hopen na alles wat ze hebben opgeofferd en geleden, zouden wij westerlingen dan niet ook de macht moeten hebben?
Frank Luntz is een Amerikaanse communicatieanalist, opiniepeiler en academicus
[ad_2]