[ad_1]
Hoewel het abrupte vertrek van Tucker Carlson bij Fox News onverklaard blijft, draagt het alle kenmerken van de oude gewoonte van mediamagnaat Rupert Murdoch om iedereen te dumpen, of het nu werknemer of werknemer is, die niet langer de belangen van haar persoonlijke fantasie of haar enorme zakenimperium dient. Gezien het feit dat Carlson een van de leidende stemmen was van het Trumpistische populisme, werd zijn vernederende afzetting, voorspelbaar, betreurd door zijn extreemrechtse fans (waaronder Trumps voormalige speechschrijver Darren Beatiebekend van samenzweringstheorieën verspreiden over de poging tot staatsgreep van 6 januari 2021 en om om te gaan met blanke nationalisten). Omgekeerd waren veel progressieven, zoals mijn collega’s Joan Walsh en Elie Mystal, natuurlijk verheugd bij het zien van een racistische, vrouwonvriendelijke demagoog die zijn beloning kreeg (om welke reden dan ook).
Maar het scala aan politieke reacties op de ondergang van Carlson bevat een grote anomalie. Er zijn een paar prominente stemmen die zich op de een of andere manier identificeren als anti-establishment (anti-oorlog of anti-corporate) die Carlsons gedwongen verbanning uit Fox hebben betreurd. Deze stemmen beweerden dat de show van Carlson een van de weinige grote verkooppunten was die kritiek op het grote bedrijfsleven en de nationale veiligheidsorganisatie mogelijk maakte. Glenn Greenwald, felle criticus van de Amerikaanse buitenlandse politiek, begroet Carlson als “uniek omdat hij een van de weinige echte dissidenten op tv was”. Greenwald zette Carlson op tegen de meer conventionele GOP-partijdige hack Sean Hannity. Verslaggever Lee Fang was het daarmee eens, Tweeter dat “Glenn Greenwald’s punt over libs die Tucker haten en Hannity negeren, gelijk heeft. Tucker is de enige grote conservatieve mediafiguur die van mening verschilt en kritiek levert op de Amerikaanse oorlogen in het buitenland, het bedrijfsleven en de macht van Wall Street, de Hannity is een GOP-norm en scoort in de verste verte niet zo veel lib interesse.
De positieve kijk van Greenwald en Fang op Carlson raakte een verrassende snaar: een artikel In Het Amerikaanse perspectiefgeschreven door Lee Harris en Luke Goldstein. Het Amerikaanse perspectief staat bekend om zijn nuchtere en grondig onderzochte artikelen waarin hij pleit voor links-liberale politieke oplossingen. In de regering-Biden viel de krant op door zijn bereidheid om de democratische regering op de proef te stellen wanneer deze afdwaalde van de progressieve agenda, of het nu ging om beleid of benoemingen.
Normaal gesproken, Het Amerikaanse perspectief is niet een plek waar Carlsons merk van rusteloosheid gevierd zou worden. Maar Harris en Goldstein schreven een echte lofrede, waarin de gevallen nieuwspresentator herhaaldelijk ‘Tucker’ werd genoemd. Harris en Goldstein erkenden dat “Tuckers bereidheid om heersende elites uit te dagen en te bespotten gepaard ging met een obsessief nativistische boodschap die kijkers vervreemdde die anders zijn populistische perspectief zouden hebben omarmd.” Zijn populariteit bij een groot publiek roept de vraag op waarom andere nachtelijke nieuwsshows die het hebben aangevallen niet dezelfde kritiek hebben gekregen, minus het nativisme. Maar onder verwijzing naar wat zij ‘nativisme’ noemen, prezen Harris en Goldstein Carlson omdat hij ‘in populistische ideeën duikt, echokamers links en rechts doorkruist en lastige vragen stelt aan bedrijfsleiders, zakenmensen en leden van het politieke establishment’. Ze beweren dat “Carlson vorig jaar ook brak met het politieke establishment in Washington om zijn scepsis te uiten over de Verenigde Staten die tientallen miljarden dollars aan wapens en veiligheidshulp naar Oekraïne sturen”.
Het artikel van Harris en Goldstein veroorzaakte een beetje opschudding in de wereld van progressieve journalistiek. Het was goed geslagen door nummers als New York Times columniste Jamelle Bouie, Gesprekspunten Memo oprichter Josh Marshall en John Maynard Keynes-biograaf Zachery Carter. Ga naar het essentiële, Bouie dat is genoteerd dat “je Tuckers zogenaamde populisme niet los kunt zien van zijn uitgesproken overtuiging dat de staat de integriteit van het blanke ras moet behouden”. In reactie op deze kritieken Amerikaans perspectief hoofdredacteur David Dayen een antwoord geplaatst erkent de gegrondheid van deze kritiek.
Hoewel de paper van Harris en Goldstein gebrekkig was, blijft de vraag hoe links moet reageren op Carlsons anti-establishmentpolitiek belangrijk en de moeite waard om aan de orde te stellen. Als zodanig verdient het artikel een toezegging. Het Amerikaanse perspectief plaatste ook een sterker antwoord in de vorm van een gedegen weerlegging door Harold Meyerson en Tisya Mavuram.
Het artikel van Harris en Goldstein roept twee belangrijke vragen op: is Carlson echt een economische populist die tegen de oorlog is? En kunnen zijn incidentele radicale standpunten over oorlog en economie worden gescheiden van zijn bredere politiek met al zijn onverdraagzaamheid?
Wat het eerste punt betreft, is er alle reden om Carlsons vermeende anti-oorlogspolitiek en vermeende politiek als bedrog te beschouwen. Het is waar dat Carlson zich zorgen maakt over de escalatie van het conflict tussen Oekraïne en Rusland en heeft aangedrongen op diplomatie. Maar zijn standpunt over deze kwestie is niet gebaseerd op een afkeer van militarisme, maar op de overtuiging dat de Verenigde Staten hun vuurkracht moeten richten op andere vijanden, waaronder Mexico en China. Een beetje zoals wijlen Gore Vidal (die helaas maakte dit betoog op de pagina’s van De natie), wil Carlson een Amerikaans-Russische alliantie tegen de niet-blanke hordes. Specialist internationale betrekkingen Daniel Drezner opgemerkt, “Het is ook moeilijk te beweren dat Carlson tegen het Amerikaanse militaire avonturisme was; het is juister om te zeggen dat Carlson de voorkeur gaf aan agressief militair avonturisme dichter bij huis. Carlson meerdere keren genaamd voor het gebruik van het leger ten zuiden van de Mexicaanse grens. Drezner vestigt de aandacht op een show uit 2019 waar Carlson zei“Als de Verenigde Staten worden aangevallen door een vijandige buitenlandse mogendheid, moeten ze terugslaan, en vergis je niet: Mexico is een vijandige buitenlandse mogendheid.” Carlson ook herhaaldelijk verklaard dat China een grotere bedreiging vormt dan Rusland en centraal moet staan in het buitenlands beleid.
Als het op economisch populisme aankomt, zal Carlson veel eerder grote bedrijven bekritiseren omdat ze ‘wakker worden’ (met andere woorden, proberen de veranderende sociale zeden bij te houden) dan vakbonden kapot te maken. Haar populisme is er een die zich zorgen maakt over genderambiguïteit in snoep-M&M’s, niet over ongebreidelde ongelijkheid. Hij valt te snel terug naar GOP business class-normen als er een partijdige strijd is. Bedrijfs stagiaire gerapporteerd op een onthullend moment in 2021 toen Carlson “president Joe Biden ervan beschuldigde een belastingverhoging voor rijke Amerikanen voor te stellen om hen te ‘straffen’.” Het was een belasting op mensen die meer dan $ 400.000 per jaar verdienden – nauwelijks een passend doelwit voor proletarische verontwaardiging.
Maar de standpunten van Carlson één voor één overnemen, doet weinig recht aan zijn politiek. Het moet holistisch en historisch worden bekeken. Zijn occasionele populistische en pacifistische sentimenten bestaan alleen in de context van een beleid dat probeert gerechtvaardigde verontwaardiging tegen de gevestigde orde te oogsten voor extreemrechts etnonationalisme.
Zoals Meyerson en Mavuram opmerken, is het probleem met de memoires van Harris en Goldstein namens Carlson dat het niet “de wortels van Carlsons standpunten in bredere zin opmerkt, en niet opmerkt dat de oppositie tegen de neoliberale orthodoxie zowel progressief als fascistisch is. politiek, en daarom, afhankelijk van de oorsprong, niet automatisch de moeite waard om gevierd te worden. Het artikel hield geen rekening met racisme, xenofobie, vrouwenhaat, Carlsons minachting voor democratie, affiniteit met autocraten en autocratie, de gewoonte om te liegen en eisen aan het management van Fox om journalisten die het lef hadden te erkennen dat Joe Biden de verkiezingen van 2020 had gewonnen, de mond te snoeren of te ontslaan. .”
De strategie om selectief ideeën van links over te nemen om een agenda van nationalisme, racisme en genderconformiteit te ondersteunen, is niet nieuw. Zoals Meyerson en Mavuram terecht opmerken, is dit een bekende tactiek van het fascisme, die meestal opduikt in een tijd waarin de gevestigde politiek in een crisis verkeert en het publiek openstaat voor meerdere oplossingen.
De carrière van schilder en romanschrijver Wyndham Lewis uit het begin van de 20e eeuw biedt een veelzeggende case study, een die niet alleen Carlson voorafschaduwt, maar ook de vele voormalige linkse denkers van het huidige moment die naar rechts leunen. Vriend en bondgenoot van TS Eliot en Ezra Pound, Lewis was een innovatieve kunstenaar en romanschrijver wiens experimenten werden gestimuleerd door dezelfde overvloedige originaliteit die werd getoond door zijn tijdgenoten Pablo Picasso en James Joyce. In de jaren 1920, boos door de verstikking van het Engelse establishment, was Lewis een radicale criticus van de politieke orde, die hij zag als een door het bedrijfsleven gedomineerde oligarchie. Maar tegen het begin van de jaren dertig had Lewis zijn woede naar links verplaatst en was hij een medereiziger van het fascisme geworden, auteur een slordig boek uit 1931 het prijzen van Adolf Hitler als een vredestichter.
In zijn briljante studie uit 1979 fabels van agressie, wijst literatuurcriticus Fredric Jameson erop hoe Lewis’ protofascisme van de jaren dertig zijn energie putte uit selectief populisme. Jameson betoogt dat ‘het protofascisme kan worden gekarakteriseerd als een verschuivende strategie van klassenallianties waarbij een aanvankelijk sterke populistische en antikapitalistische impuls geleidelijk wordt aangepast aan de ideologische gewoonten van een kleinburgerij, die zelf kan worden verdrongen wanneer, met de consolidatie van de fascistische staat, ging de effectieve macht terug in handen van de grote bedrijven.
Als we het door Jameson gepresenteerde model lenen, zou men kunnen zeggen dat Carlson een politiek voorstelt waarin wakeïsme (of ‘marxisme’) wordt gepresenteerd als een existentiële bedreiging, waarbij liberalisme/conservatisme dominant is als de in diskrediet gebrachte status quo – en een politiek van wrok jegens de lagere middenklasse. klasse tegen zogenaamd corrupte elites als oplossing.
Het doel van een dergelijk beleid is om de volkomen terechte woede die veel mensen voelen ten opzichte van de status quo om te buigen naar een beleid dat nationalisme ondersteunt (met oorlogen tegen China en Mexico), racisme, seksisme en homofobie. In tegenstelling tot de apologeten van Tucker Carlson is zijn ‘nativisme’ niet alleen een betreurenswaardige afwijking. Dit is de kern van zijn politieke project. Om deze reden, jij niet geef het in geen geval aan Tucker Carlson.
[ad_2]