European Challenge Cup: Glasgow Warriors krijgen ‘glorieuze’ kans in halve finale tegen Scarlets

Medio oktober 1996 speelde Glasgow hun allereerste wedstrijd ooit in de Europese competitie, een wilde affaire tegen Newbridge, destijds de onderkant van de Welsh National League, in de nieuw gevormde Conference.

Zaterdagavond zijn de Warriors in Llanelli voor een halve finale van de Challenge Cup met de Scarlets. Ja, het is het tweede niveau van Europa, maar wat maakt het uit?

Het is een trofee die al is gewonnen door Leinster, die in hun geschiedenis vier keer de hoofdprijs hebben gewonnen. Wasps, Bath en Northampton hebben allemaal een Challenge Cup en een Champions Cup gewonnen en ze zouden het niet erg vinden om te zijn waar Glasgow nu is.

Bijna elke zware slagman in Frankrijk heeft een Challenge Cup-finale gewonnen of verloren, dus dat is een ijl deuntje voor Glasgow. Ze zijn hier nog nooit eerder geweest en er is geen garantie dat ze hier blijven voor het leven van dit team. Ze kunnen er maar beter van genieten zolang het kan.

Ze zijn favoriet, wat hun enorme consistentie in de afgelopen maanden weerspiegelt. Voor een echte leeftijd zagen ze eruit als een team dat vergat hoe te verliezen. De hoop voor hen is dat ze niet meer weten hoe het de komende dagen gaat.

Het maakt niet uit welke combinatie van spelers Franco Smith samenstelt, ze winnen meestal. In hun klim naar de vierde plaats in het United Rugby Championship en een aanstaande kwartfinale thuis tegen beste vrienden Munster, gebruikten ze 49 spelers. In hun zes wedstrijden in Europa hebben ze er 43 gebruikt. De marginale mannen hebben een belangrijke rol gespeeld om ze zover te krijgen.

Johnny Matthews, hun derde keus hooker door internationale ervaring en koning van de maul line-up, is de co-topscorer van het toernooi met twee vleugelspelers – Josh Adams uit Cardiff en Wales en Jiuta Wainiqolo uit Toulon en Fiji, een vliegmachine die won twee jaar geleden Olympisch goud zevens in Tokio.

Glasgow heeft meer pogingen gescoord dan enig ander team (31) in hun aanloop naar de halve finales. Ze scoorden meer punten (211), hun spelers versloegen meer verdedigers (148) en maakten meer tackles (817). Elk onderdeel van hun spel werkt al geruime tijd goed.

Als het een droge nacht is, kunnen ze met ritme en verve spelen en God probeert te scoren. Als het slecht weer is, kunnen ze dingen beter repareren dan de meesten. Rory Darge’s terugkeer van een blessure die de backline het grootste deel van het seizoen kostte, was enorm.

Het is de beste algehele prestatie van Glasgow sinds Davie Rennie ze naar een Pro14-finale in 2019 bracht. Je moet teruggaan naar 2015, toen ze die wonnen onder Gregor Townsend, om een ​​andere periode te vinden waarin ze dit soort aanhoudende uitmuntendheid lieten zien op beide kant van de bal.

Bijzonder is dat niemand het zag aankomen. Het einde van vorig seizoen was helaas triest. Een reeks verliezen van een team dat een richtingloze puinhoop was geworden, kostte Danny Wilson zijn baan.

Het was een riskante tijd voor Glasgow. De club hield een fanforum dat niet kon worden verward met een teddybeerpicknick. Het verhoor was serieus. Het was moeilijk om te weten waar Glasgow was en wat het vertegenwoordigde. Ze stonden op een kruispunt.

De nominatie van Smith zorgde niet bepaald voor gejuich. Hij werd gerespecteerd, maar er was een gevoel dat supporters hadden gehoopt op een grotere naam. Het bleek precies te zijn wat ze nodig hadden.

Een ervaren rugbydenker, een man die het spel leeft en ademt, een coach die midden in de nacht wakker wordt met ideeën over hoe hij meer uit zijn spelers kan halen. En een harde noot.

“We waren vorig seizoen zo teleurgesteld in onszelf, gewoon over het algemeen ontdaan”, zei ervaren hoer Fraser Brown. “We wisten dat onze normen nog lang niet waren waar ze zouden moeten zijn.

“Het is gemakkelijk gezegd, maar het is moeilijk om het goed te zeggen. Het gaat niet alleen om één persoon die ‘s ochtends wakker wordt en zegt ‘dat is niet goed genoeg’. We spreken collectief, een team van 45 man, coaches, staf allemaal. Wat we vorig seizoen was niet acceptabel en als spelers moesten we er iets aan doen.

“Franco zou zeggen dat het zijn werk een beetje gemakkelijker maakte, wetende dat hij een groep spelers had die niemand anders de schuld wilden geven. Hij had een team van spelers die wilden verbeteren. Ze waren niet fit genoeg, ver genoeg sterk.”

“We hebben veel aan kracht en conditie gewerkt, veel aan vaardigheid. Ons voetenwerk is verbeterd. Al onze rekwisieten en onze tweede rijen, in plaats van rechtdoor te rennen, is er een beetje voorwaartse expressie. Daarom krijgen we snel ruckball om mee te spelen.”

De snelle bal is als zuurstof voor Glasgow en de Scarlets weten het. Ondanks alle goede dingen die de ploeg van Smith naar Llanelli zal brengen, zullen ze weten dat hun tegenstanders, in hun tijd, zelf een indrukwekkend team zijn.

Sam Costelow is de man die op 10-jarige leeftijd komt voor club en land en hij heeft een aantal slimme voetballers om zich heen. Hun tweede linies, Vaea Fifita en Sam Lousi, en hun nummer acht, Sione Kalamafoni, zijn culthelden. Ze hebben het lef om hem naar Glasgow te brengen.

Ze hadden een afschuwelijke eerste seizoenshelft in de URC, maar hun overwinning in de kwartfinale van de Challenge Cup op Damian Penaud’s Clermont liet zien waartoe ze in staat zijn als ze succesvol zijn. Clermont had bijna een uur lang nog maar 14 man en verloor pas met een laatste trap van Costelow, maar het was nog steeds een kenmerkende overwinning.

Ze versloegen ook Bayonne en de Cheetahs thuis en onderweg op weg naar de halve finale. Ze versloegen de Bulls in januari, Edinburgh in februari en de Sharks in maart. Natuurlijk verloren ze in april ook van de eenvoudige Dragons.

Het is een geweldige kans voor Glasgow, een bij uitstek winbare Europese halve finale en, als ze het halen, een bij uitstek winbare finale tegen Toulon of Benetton. De club heeft heel lang gewacht op dagen als deze.