Hoe voetbal overleeft – en bloeit – in een gemeenschap in het noorden van Manitoba

Een sterke en onsterfelijke liefde voor voetbal bestaat al generaties lang in Opaskwayak Cree Nation, ondanks een gebrek aan middelen of opties om te spelen in de lange noordelijke winter van Manitoba.

“We hebben hier echt niets anders te doen dan naar buiten te gaan en op het voetbalveld te spelen en de bal rond te trappen”, zei Opaskwayak-voetballer Ashley Singh-Young, 18, in een interview. .

“Dus dat is wat de meeste van onze kinderen hier doen.”

In Opaskwayak, een gemeenschap waar sport wordt beoefend, zelfs als basisuitrusting niet beschikbaar is, is de erfenis van voetbal ook een erfenis van veerkracht.

De speelomstandigheden in Opaskwayak kunnen grimmig zijn. In de winter is er nergens om te spelen en in de zomer bedenken mensen vaak nieuwe oplossingen om met de minimale middelen die ze tot hun beschikking hebben te navigeren.

Singh-Young herinnert zich dat spelers de bekers van Tim Horton in scheenbeschermers veranderden, zodat ze aan een wedstrijd konden deelnemen.

In maart voegden Singh-Young en andere leden van de Opaskwayak Cree Nation zich bij Niki Ashton, parlementslid van Manitoba, terwijl ze pleitte voor financiering voor recreatieve activiteiten in het noorden. Over drie jaar zal Canada mede-gastheer zijn van de FIFA Men’s World Cup, die volgens Ashton de federale overheid en de FIFA moet aanmoedigen om te investeren in voetbal in het noorden.

Singh-Young maakte door haar moeder kennis met de sport toen ze acht jaar oud was. Tien jaar later draagt ​​ze hetzelfde uniform dat haar moeder als dochter droeg.

Het team van Singh-Young, OCN Superstars, werd eind jaren negentig opgericht en zijn moeder speelde in dat oorspronkelijke team.

Huidige coach Teresa Constant richtte het team op met haar vrienden toen ze tieners waren.

Voor Constant lijkt zijn liefde voor voetbal bijna onvermijdelijk.

“Het is de enige sport die ik ken – waarmee ik ben opgegroeid”, zei Constant in een interview.

Haar man en co-coach Dylon Constant deelt een soortgelijke herinnering aan gemeenschapsvoetbal.

Als kind ging hij het veld op om naar het plaatselijke herenteam, de Big Eddy Warriors, te kijken.

Terwijl hij hen door het grasveld zag navigeren, droomde hij van de dag dat hij kon spelen, zei hij.

“Het was mijn WK, dat is wat ik wilde doen”, zei Dylon.

“Als je op dit veld staat, is je geest vrij. Je problemen verdwijnen. Het is verbazingwekkend wat een sport met een geest kan doen.”

Enkele jaren geleden zagen de oprichters van Superstars de geschiedenis zich herhalen met hun dochters, die mee wilden doen aan het Opaskwayak Indian Days toernooi.

De supersterren hadden de afgelopen jaren geen team opgesteld en vanwege hun leeftijd werden de meisjes uit de damescompetitie gezet.

“Er stonden kinderen rond het voetbalveld met voetbaluitrusting, klaar om te spelen, en ze waren gewoon te jong”, zei Dylon. “Het raakte ons daar om te beginnen met het maken van een team.”

In 2020, midden in een pandemie, voegde de gemeenschap zich weer bij het team. Ze noemen zichzelf Superstars 2.0, een knipoog naar de nalatenschap van het oorspronkelijke team.

Een groot deel van wat de populariteit van de sport in de gemeenschap drijft, is het vermogen om generaties met elkaar te verbinden, zei Dylon.

Als hij het veld betreedt, wordt hij eraan herinnerd dat zijn ouders en grootouders daar ook hebben gespeeld.

Teresa en Dylon zien voetbal niet alleen als een erfenis van de gemeenschap, maar ook als een weerspiegeling van het verlangen van hun gemeenschap naar succes.

Vorig jaar wonnen de Superstars de Opaskwayak Indian Days, een toernooi waar ze allemaal naar keken toen ze opgroeiden – een enorme prestatie voor het team en een van Singh-Youngs favoriete voetbalherinneringen.

Maar in de winter gaan de Superstars in winterslaap wegens gebrek aan binnenfaciliteiten.

“Er is nog steeds veel interesse in voetbal en we moeten het opgeven, want weet je, we zijn in Canada en in het noorden van Manitoba”, zei Dylon.

De winter wordt niet verspild – voor noordelijke teams is het tijd om geld in te zamelen, zegt hij.

Hij hoopt dat er in de toekomst meer middelen en kansen zullen zijn.

Constant wil ervoor zorgen dat het spel dat zijn kinderen erven beter is dan het spel dat hij heeft gekregen, door voort te zetten wat degenen voor hem voor hem deden.

‘Het gaat om de kinderen, nietwaar? Het gaat erom ze vrij te krijgen,’ zei hij.

“[Seeing] de glimlach die ze op hun gezicht toveren – het zorgt voor alles. Het zorgt voor al onze offers.”